بررسی حساسیت زیست محیطی اکوسیستم های موجود در نوار ساحلی استان هرمزگان

مناطق ساحلی به سبب موقعیت جغرافیایی و ویژگی های طبیعی، تنوع زیستی و اکوسیستم های وابسته و تأثیر پذیری توأم از خشکی و دریا، مناطقی حساس و شکننده محسوب می شوند. عملکردهای بوم شناختی این مناطق سبب استقرار طیف متنوعی از توسعه و بهره برداری انسانی در این نواحی شده است. اهمیت اکوسیستم ساحلی، این مناطق را شایستة اقدامات حفاظتی بیشتری قرار داده است. به دلیل غنای مناطق حساس در استان هرمزگان، در این پژوهش اقدام به مطالعه و تعیین حساسیت اکوسیستم های سواحل استان هرمزگان با کاربرد معیارهای تجمیع شده از 22 مرجع داخلی و خارجی شده است. برای ارزیابی حساسیت اکوسیستم های منطقة ساحلی هرمزگان از 6 معیار و 29 شاخص استفاده شد. بررسی معیارها و تعیین ضریب اهمیت شاخص های به کار رفته در آن ها نشان داد شاخص انحصاری و بکر بودن بیشترین اهمیت و وابستگی صنعتی کمترین اهمیت را در تعیین اکوسیستم های حساس ایفا می کنند. همچنین به منظور تعیین اهمیت و اولویت بندی اکوسیستم های حساس در محدودة مطالعه شده براساس معیارهای یاد شده 10 اکوسیستم (5 اکوسیستم در ناحیة ساحلی و 5 اکوسیستم در ناحیة کرانه) بررسی شد. نتایج نشان داد، جنگل های مانگرو در ناحیة کرانه و مناطق تحت حفاظت در ناحیة ساحلی بیشترین حساسیت را دارند. پهنه بندی حساسیت اکوسیستم های منطقة ساحلی نشان داد، بیشترین وسعت حساسیت اکوسیستم های منطقة ساحلی در درجة حساسیت خیلی کم و بخش عمده ای از ناحیة ساحلی را شامل می شود. کمترین وسعت حساسیت نیز در درجة حساسیت زیاد و در بخش هایی از شهرستان بندرلنگه قرار گرفته است. درجة حساسیت خیلی زیاد با وسعت 96/6 درصد از وسعت منطقة مطالعه شده در بخش عمده ای از جنوب غربی شهرستان بندرلنگه که منطبق بر منطقة حفاظت شدة سراج و در بخش هایی از جنوب غربی این شهرستان که شامل بخش هایی از منطقة حفاظت شدة حرا است، قرار دارد. این طبقه همچنین بخش عمده ای از حرای بندرعباس، سیریک و جاسک را نیز دربرمی گیرد.